الهی!

گاهی به خود نگرم ، گویم از من زارتر کیست؟

گاهی به تو نگرم ، گویم از من بزرگوارتر کیست؟

بنده چون به فعل خود نگرد ، به زبان تحقیر از کوفتگی و شکستگی گوید :

پر آب دو دیده و پر آتش جگرم               پر باد دو دستم و پر از خاک سرم

چون به لطف الهی و فضل ربانی نگرد ، به زبان شادی و نعمت

آزادی گوید :

چه کند عرش که او غاشیه من نکشد؟         چون به دل غاشیه حکم و قضای تو کشم

بوی جان آیدم از لب ، چو حدیث تو کنم         شاخ عزّ رویَدَم از دل ، چو بلای تو کشم

« خواجه عبدالله انصاری »