مسافر لحظه ها

یک شبنم ، این است آن منی که از سالهای دراز

از نخستین روزی که به خویش چشم گشوده ام . بر دوش کشیده ام .

و از گرماها و سرماها و شکست ها و پیروزی ها و سفرها و حضرها و شادی ها و غم ها گذشتم و گذراندم و آوردم.

بعد از آن همه سالها اینک تنهای تنها و اکنون کارم سفر است و تنهاترین مسافرم.

در زیر کوله باری سنگین از این تنهایی و سفر ، پشتم خم گردیده

و استخوانهای قلبم به درد آمده است.

و می روم و راه طولانی لحظه ها در پیش رویم تا افق کشیده شده است

و از هر منزلی تا منزل دوردست دیگر لحظه ای است.

و اینچنین من باید صدهزار ، میلیون ها لحظه را طی کنم تا برسم به یک روز یا یک شب ، روزی از روزها ، شبی از شبها.

خواهم افتاد و خواهم مرد ، اما می خواهم هر چه بیشتر بروم

تا هرچه دورتر بیفتم ، تا هر چه دیرتر بیفتم.

هر چه دیرتر و دورتر بمیرم.

نمی خواهم حتی یک گام یا یک لحظه ، پیش از آنکه می توانسته ام بروم ،

بمانم ، افتاده و جان داده باشم .

دوست دارم به یاری این سفر اتز این منزل از این لحظه ها و از این خاطرات

هرچه دورتر و دیرتر بروم و بمیرم . همین ...

« دکتر علی شریعتی »