سفر سبز

گاه حس میکنم که سپیده دمان خواهم مرد.

شب است و سکوت است و رویا ، ناگه صدای درب همه را درهم می شکند. با بهت و حیرت میزبان ناخوانده ترین مهمانی می شوم که مرا بتدریج دربر می گیرد. همچون برف که تن عریان درخت را می پوشاند .آه چه لباس سردی.

خوب میدانم مرا زین تقدیر مکتوب گریزی نیست و به ناچار باید تن را برای همیشه به آغوش سردش بسپارم.

آری میدانم که دیگر هیچ سپیده دمی را نخواهم دید و من در آن تاریکی همانجا که شب هیچگاه با پایان نمی رسد. تا بتوانم خورشید و فردایی دیگر را لمس کنم. با همان ظلمت برای همیشه خواهم خوابید.

زمانی که مرگ فرا می رسد ، بی شک آخرین لحظات عمر من است.

زمانی که مرگ فرا می رسد ، روح مرا مجال هیچ جولان نیست.

زمانی که مرگ فرا می رسد ، دیگر هیچ فردایی نیست.

زمانی که مرگ فرا می رسد ، خوب می فهمم که بودن را دیری نمی پاید.

زمانی که مرگ فرا می رسد ، یعنی عشق ، زندگی ، عزیزان ، همه و همه برای آخرین بار خدانگهدار.

آری من می میرم ، تو می میری ، همه و همه ، خورشید ، ماه ، زمین ، ستارگان و حتی کهکشانها با تمام عظمتشان خواهند مرد.

تنها چیزی که باقی خواهد ماند ،

خداوند عشق است که برای همیشه ابدی خواهد ماند .

« سید جواد میرحسینی »